Aşık Edebiyatı, ozan-baksı geleneğinin Anadolu’da yaşma biçiminin değişmesiyle ortadan kalkması üzerine 15.yüzyıldan sonra Anadolu’da başlamıştır. Aşıklık geleneği, Türk kültür varlığında önemli yer tutmaktadır. Aşıklık, çağlar süren deneyimlerden geçerek biçimlenmiş, kendine özgü icra töresi, geleneğe dayalı yapısı, aşık olmak ve âşıklığı sürdürmek için uyulması gereken kuralları olan bir gelenektir. Her edebî gelenek, kültür birikimi, dünya görüşü ve yaşama biçiminin değişmesiyle özgün anlatımlara kavuşur. Aşık Edebiyatının kaynağı, İslamiyetin kabulünden önceki sözlü edebiyattır. O günden bugüne devam etmektedir. Halk şairleri ekseriyet itibariyle saz çalan ve şiirlerini sazla söyleyen şairlerdir. Aşık Edebiyatının iki tür ürünü vardır. Bunlar “Aşık tarzı şiir ve halk hikâyeleri”dir.