Mâni sözcüğünün “mana” kelimesinden türediği görüşleri vardır. Maniler dört dizeden oluşan, genellikle yedili hece ölçüsünde, aaxa şeklinde kafiyeli manzum bir edebiyat türü­dür. Ülkemizin bir çok yöresinde, eğlence günlerinde, dü­ğünlerde, bayram vb. anlarda hemen bir mani söylenir. Da­ha önceden öğrendiği, bir kültürel miras olarak koruduğu bu mâni, hemen herkes tarafından kolayca anlaşılır. Dili sade ve akıcıdır; içinde halkın anlamayacağı yabancı kökenli kelime­ler yoktur. Manilerde üçüncü dizenin uyak bakımından ba­ğımsız olması mani yakıcıya kolaylık sağlar. İlk iki dize giriş ni­teliğindedir. Dörtlüğün anlam yükünü üçüncü ve dördüncü mısralar taşır. En güzel maniler ilk dizesiyle son dizesi arasın­da gizli bir mana kurabilen mânilerdir. Böylece iç dünya ile dış âlem kaynaştırılabilir.