1884- 1920 yıllan arasında yaşamıştır. Harp okulunu bi­tirdikten sonra çeşitli yerlerde asker olarak çalışmıştır. Asker­likten ayrılınca Selanik’e gelmiştir. 1911’de Genç Kalemler dergisinde Ömer Seyfettinin hikayeleri yayımlanmaya başlamıştır. Balkan Sa­vaşına subay olarak katılan yazar, Yunanlılara esir düşmüştür. Ülkeye dönünce, hayatının sonuna kadar Kabataş Lisesi’nde öğretmenlik yapmıştır. Ömer Seyfettin, Yeni Lisan hareketinin öncülerindendir. Süslü, kimsenin anlayamayacağı Türkçeye karşıdır. Konuşu­lan Türkçe ile sade bir dille milli edebiyatın oluşması için uğraşmıştır. Hayatı boyunca 140 kadar öykü yazmıştır. Hi­kayelerinden bazılarının isimleri şunlardır: Ashab-ı Kehfimiz, And, Efruz Bey, Falaka, Yalnız Efe, Bahar ve Kelebekler, Ferman, Gizli Mabed, Pembe İncili Kaftan, Yüksek Ökçeler, Kaşağı, Diyet, Beyaz Lale, Harem, Bomba

Ömer Seyfettin’in Konularına Göre Hikayeleri
Ömer Seyfettin’in hikâyeleri birkaç grupta toplanabilir:
1. Tarihi hikayeleri
2. Yaşadığı dönemde önemli sosyal olayları konu alan hikayeler
3. Otobiyografik hikâyeler
4. Hicivli hikâyeler
5. Halk âdetlerini anlatan hikâyeler. (Bu tür hikayeleri Halk hikayeleri ile karıştırılmamalıdır.)
Yazar, yeni nesillere mesaj vermek için tarihi olaylardan esinlenerek hikâyeler yazmıştır. Bu tür hikayelerinde din, kah­ramanlık, vakar, cesaret, tok gözlülük, adalet gibi manevi ko­nuları, değer yargılarını işlemiştir. Aynı mesaj kaygısıyla Bal­kan Savaşı gibi Türklerin çektiği sıkıntıları, eziyetleri hikâyele­rinde çarpıcı bir üslupla anlatmıştır. Hemen herkesin okuduğu Kaşağı, Falaka gibi hikâyele­rinde Ömer Seyfettin çocukluk günlerindeki izlenimlerini an­latır. Yazarın, toplumda aksak giden yönleri ve eleştirdiği kişi­leri konu edindiği hikâyeleri de bulunmaktadır. Ahlak bozuk­lukları, batıl inançlar, büyü, peri gibi halk inanışları yazarın en çok eleştirdiği konulardır.