Gül Hanımın Annesi (Memduh Şevket Esendal)

Beş altı yaşlarında, ince, pek sevimli, yaramaz bir kızcağız. Birkaç gündür anne ve babası ile Ankara’nın bir otelinde kalıyor­lar. Sürekli oteli dolaşıyor. Kendisini sevmek isteyen olursa uzak­laşıyor, konuşmak isteyene yaklaşıyor. İstanbul’dan gelmişler. Sürekli, geldiği çevreyi bütün ayrıntılarıyla, sanki onun tanıdıkla­rını herkes tanıyormuş gibi anlatıyor. Her fırsatta odasına çıkıp oyuncak bebeği Gül Hanım’la ilgilenmeyi de ihmal etmiyor. Ba­bası memur olduğu için gündüzleri gözükmüyor. Annesi ise sü-reklİ kızının peşinde dolaşıyor.
Bir gün, bebeği Gül Hanım’a balık yağı içirmeye kalkışınca, her tarafı kirletir. Annesinin ipek elbisesini de. Kadıncağız, “Başka giyecek elbisem yok, senin yaptığın artık yaramazlık sınırım aştı, arsızlık olmaya başladı, İstanbul’a geri döneceğiz.” der. Nitekim döndüler de..
Gözler, epeyce zaman kırmızı beresi, beyaz örme hırkası, kumral saçları, emsalsiz parlak gözleri olan bu incecik, küçücük bir hanımı aradı…