Döneminin en büyük şairi sayılmış, “Şairi Azam” olarak anılmıştır. Türk şiirinin biçim ve içerik yönün­den yenileşmesinde önemli katkılarda bulunmuştur. Ölen karısı Fatma Hanım için yazdığı “Makber” şiiri ünlüdür. Abdülhak Hamit Tarhan, şiirinin ana konuları; sevgi, doğa, ölüm, metafi­zik ve günlük yaşamdır. Sanat için sanat anlayışıyla bireysel konuları iş­ledi; ümidi, acıyı, isyanı dile getirdi. Duygu ve hayal zenginliği onu şiirimizin en lirik şairlerinden biri yapmıştır. Pastoral şiirin Türk edebiyatındaki ilk örneğini “Sahra” adlı eseriyle vermiştir. Serbest şiirleri de olan sanatçın, üslup kaygısı gütmediğinden şiirle­rinde dil kusurları vardır. Tiyatrolarını oynanmak için değil, okunmak için yazan sanatçının dili genelde Arapça – Farsça söz­cüklerle doludur. Shakaspeare ve Corneille etkisin­de kalan sanatçının oyunundaki kişi ve olaylara oldukça abartılıdır.

YAPITLARI:

Makber, Sahra, ölü, Hacle (şiir), Duhter-i Hin­du, Sabr-ü Sebat, içli Kız, Tezer, Eşber, Finten, Nesteren (tiyatro)