Cumhuriyet dönemi sanatçılarındandır. Küçük yaşta geçirdiği bir hastalık sonucu görme yeteneğini yitirmiştir. Ancak dış dünyasının karanlığı onda zengin bir içdünya yaratmıştır.
Şiirlerinde yurt ve toprak sevgisini işlemiştir. Aş­kı kendine özgü bir üslupla dile getirmiştir. Halk şiirinin bu son büyük ozanı, şiirlerinde yalın bir dil kullanmıştır.
Kimi Köy Enstitülerinde saz öğretmenliği de ya­pan sanatçının şiirleri Ümit Yaşar Oğuzcan tarafın­dan “Dostlar Beni Hatırlasın” adlı bir kitapta toplan­mıştır.

Daha Geniş Bilgi:

Aşık Veysel, 1894 yılında Sivas’ın Şarkışla ilçesine bağlı Sivrialan köyünde doğdu. Fakir bir köylü ailesinin çocuğu olan Veysel, 7 yaşındayken geçirdiği çiçek hastalığından sonra sol gözünü kaybetti. Daha sonra da bir kaza geçirdi ve sağ gözünü kaybetti. Ancak sağ gözüyle sadece ışığı seçebilecek kadar görüyordu. Başına gelen bu felaketlerden sonra kendi kendine avunması için babası ona bir saz aldı. Ancak dış dünyasının karanlığı onda zengin bir iç dünya yaratmıştır. Baba dostları Molla Hüseyin ve yöre âşıklarından Aşık Alâ’dan ders aldı. Köylerine gelen gezgin halk ozanlarını dinledi. Bir süre sonra kendisi de gezgin halk şairi oldu ve 1928 yılından başlayarak yöredeki köy, kasaba ve kentleri dolaşmaya başladı.
1931 yılında, Sivas Lisesi edebiyat öğretmeni olan Ahmet Kutsi Tecer ve arkadaşları tarafından kurulan “Halk Şairlerini Koruma Derneği”nin düzenlediği “Halk Şairleri Bay-ramı”na katılarak tanındı. Cumhuriyetin 10. yıl kutlamaların­da “Türkiye’nin İhyası Hazreti Gazi” dizesiyle başlayan şiiri okumak üzere, üç ay yürüyerek Ankara’ya geldi. Ahmet Kut­si Tecer‘in katkılarıyla, 1942-1944 yılları arasında, ülkenin değişik yerlerinde saz öğretmenliği yaptı. 1965 yılında Türkiye Büyük Millet Meclisi, özel bir kanunla, vatani hizmet tertibinden ‘ana dilimize ve millî birliğimize yaptığı hizmetlerden dolayı Aşık Veysel‘e maaş bağladı. 21 Mart 1973 tarihinde Şarkışla’da öldü.

Şiirlerinde yurt ve toprak sevgisini işlemiştir. En çok sevilen şiirlerinden biri olan “Benim Sadık Yarim Kara Topraktır“da yurt ve toprak sevgisini işlemiştir. Aşkı kendine özgü bir üslupla dile getirmiştir. Halk şiirinin bu son büyük ozanı, şiirlerinde yalın bir dil kullanmıştır. Kimi Köy Enstitülerinde saz öğretmenliği de yapan sanatçının şiirleri Ümit Yaşar Oğuzcan tarafından “Dostlar Beni Hatırlasın” adlı bir kitapta toplanmıştır.

ESERLERİ
Deyişler (1944)
Sazımdan Sesler (1950)
Dostlar Beni Hatırlasın (1970, bütün şiirleri)